Doei 2070!

Entschuldigung voor de vertraging; ik heb het hier gewoon ook te druk met leuke dingen doen (en het bijkomen daarvan). Maar hier weer een update voor de trouwe volgers!

Woensdag 2 april had ik weer een meeting met mijn begeleider, die professor is op één van de wel 20 farmaciecolleges in Kathmandu. Ik had van hem de afgelopen week vreemde voorschriften moeten verzamelen en deze heb ik met hem besproken. Verder hebben we ook een paar data geprikt wanneer zelf college mag geven aan de farmaciestudenten. In deze week was er ook een voedingsdeskundige uit Amerika aanwezig die les gaf aan de public health studenten en we werden beide uitgenodigd om donderdagavond met alle professoren te gaan eten.

Het begon donderdag om 17h en mij was verteld dat het wel rond 19.30h klaar zou zijn (ik had namelijk aangegeven we normaal om 19h in ons hostel moeten zijn). Na veel gepraat te hebben en al heel veel gegeten te hebben waren de Amerikaanse vrouw en ik rond 21.00h aan het overleggen hoe we, zonder al te veel beledigend te zijn, weg konden gaan. We waren namelijk erg moe en moesten beide de volgende dag om 8h les geven aan de studenten. Net op het moment toen wij aan wilden geven dat we wilden vertrekken, zei een van de professoren ‘now, let’s order diner’. Wat bleek, we hadden alleen nog maar voorgerechten gegeten. Gelukkig konden we ze overtuigen dat wij toch echt genoeg gegeten hadden (No, we don’t want a dessert. No really, no ice cream or cake. No No even not a little piece) en dat het voor ons al laat was, dus dat wij naar huis gingen.

Vrijdag heb ik ’s ochtends college gegeven aan derdejaars farmaciestudenten. Ik mocht van de docenten zelf kiezen waar ik het over wilde doen, maar vond dit zelf nogal vreemd om een random onderwerp te kiezen zonder nog maar te weten wat nu niveau is en waar ze nu eigenlijk mee bezig zijn. Ik heb uiteindelijk afgesproken dat ik als eerste college iets over Nederland, de opleiding farmacie en het beroep apotheker ging vertellen, met daarbij de verschillen die ik tot nu toe tegen was gekomen in Nepal. De rest van de dag heb ik met hun colleges gevolgd, zodat ik een beter beeld heb waar ze nu mee bezig zijn, zodat ik me hier de volgende keer op kan voorbereiden. Het geven van de les was heel leuk om te doen en de studenten hadden veel vragen over het beroep in Nederland. Ik had nog zoete en zoute drop voor ze meegenomen om te proeven (met de waarschuwing erbij dat ze het waarschijnlijk vies zouden vinden).

Zaterdag had ik een vrije dag en ben ik naar Patan gelopen. Mij was door een van de farmaciestudenten uitgelegd dat ik er vanuit mijn hostel heel gemakkelijk kon komen (alleen maar rechtdoor blijven lopen op de doorgaande weg, die op een gegeven moment een niet-meer-zo’n-doorgaande-weg wordt). Het was in ieder geval gemakkelijker dan met een tempo die een heel eind om moest rijden. Na ongeveer een uur te hebben gelopen door verschillende wijkjes en een stinkende rivier gekruist te hebben, kwam ik eindelijk aan in Patan. Dit was vroeger een van de drie koningssteden naast Kathmandu en Bakthapur die samen in de Kathmanduvallei lagen.

Na een tijdje buiten op het beroemde plein met de vele tempels (UNESCO erfgoed) gezeten te hebben, besloot ik om naar het museum te gaan die me door een aantal studenten getipt was. Het museum lag in een gedeelte van de oude paleis, was niet heel groot, maar wel heel interessant en leuk. Er werd heel duidelijk uitgelegd hoe je de vele goden van het hindoeïsme en boeddhisme kunt herkennen aan typische trekjes, lichaamsdelen, kapsels, gezichtsuitdrukkingen en noem maar op. Er waren verschillende kamers waar steeds een nieuwe god werd behandeld, met voornamelijk beeldjes ervan en omschrijvingen erbij wat deze beeltenis betekende. Zo is er één god die altijd in een staande spagaathouding staat, die vond ik zelf het leukst.

Over de paar dagen na mijn Patan-excursie kan ik kort en krachtig zijn, ik lag ziek in bed (of op de wc). Ik was er nog wel zo trots op dat ik al drie weken in Nepal was zonder ook maar enige klachten en in het ziekenhuis waren ze ook al verbaasd dat er nog geen dag was geweest waarop ik continu naar de wc rende (dit is namelijk gebruikelijk voor vrijwilligers in de eerste week). Nou ik had het te pakken en goed ook. Ik ben drie dagen uit de running geweest, maar heb wel kunnen genieten van Bollywood films die een aantal meisjes van het hostel op mijn laptop hadden gezet.

De rest van de week heb ik vrij rustig aan gedaan. Vrijdag kwam er iemand langs in het ziekenhuis met verschillende soorten stoffen. Elk jaar krijgt al het personeel nieuwe werkkleding aangemeten en wordt er door de hoofdzuster de nieuwe kleur (meestal nieuwe tint blauw) en stof bepaald. Af en toe komt deze stoffenhandelaar langs met nieuwe printjes en kleuren en verzamelen alle verpleegkundigen zich om stof van hem te kopen voor kleding. Op aanraden van de hoofdzuster heb ik ook wat stoffen gekocht en zijn we samen naar de kledingmaker gegaan. Hier ben ik van alle kanten opgemeten en wordt voor mij een kurta gemaakt. Helaas moet ik wel een week wachten voordat die af is.

Het weekend hier opvolgend ben ik verhuisd naar Bouddha. Mijn vriendinnen in het hostel waren bijna klaar waren met hun stage en zouden terug gaan naar hun eigen stad én een van de artsen had aangeboden dat ik in haar huis mocht komen. Subbechhya (de arts) woont met haar familie in de stupa van Bouddha (zie foto voor mijn mooie uitzicht) en eigenlijk is bijna iedereen in de omgeving wel ergens familie van haar. Naast dat ik nu een Ama, Baba én héél véél brothers and sisters heb, ben ik ook ‘Aunti Andrea’ voor de kinderen van de zus van Subbechhya. De oudste dochter (7 jaar) houdt heel veel van dansen en is een echte drilmeesteres als het gaat om het aanleren van Nepalese dansjes aan mij. Gelukkig kan ik haar terug drillen met wat oude trucjes van turnen. De familie is van de Tamang-kast en ze hebben een vrij actieve community, dit betekend voor mij dat ik lekker veel activiteiten en feestjes meemaak.

Zo ben ik de eerste avond meegegaan naar een oudejaarsavondfeestje waar we de hele avond hebben gedanst, op nieuwjaarsdag (het is nu het jaar 2071 BS) was er toevallig ook een belangrijke boeddhistische (feest?)dag waarop vrijwel alle boeddhisten uit de omgeving naar de stupa van Bouddha komen om op de tempel een ronde te lopen. Op deze dag had de community allerlei activiteiten geregeld, waaronder een free health camp waaraan mijn ziekenhuis meewerkte. Er waren gratis check-ups en gratis medicijnen en ik heb die dag meegeholpen in de apotheek.

Overige activiteiten in de afgelopen drie weken waren naar een volle maan klassieke muziek avond in een van de tempels van Pashupatinath, een hele dag picknick en bingo met de vrouwen van de community om het nieuwe jaar te vieren, een traditionele Nepalese trouwerij van de dochter van de schoonmaakster in het ziekenhuis, een eerste vaste voedingsceremonie waar aan een jongetje van 6 maanden voor het eerst rijst wordt gegeven en ik ben naar de bioscoop gegaan waar we de nieuwste bollywood film hebben bekeken (geen engelse ondertiteling, maar was toch leuk).

In de tussentijd heb ik ook gewoon nog stage gelopen hoor! Ik heb een aantal keer les gegeven op het college en heb volgende week nog twee lessen staan. Ook in het ziekenhuis heb ik nog een paar opdrachten uitgewerkt en afgelopen week een paar keer nachtdienst gedraaid met Subbechhya. Het meest denderende van de nachtdienst is dat elke nacht rond 1h de politie komt met alle mensen die ze die avond hebben opgepakt die dan voor een medische check-up komen. Voornamelijk zodat de politie niet aansprakelijk kan worden gesteld voor verwondingen die er al waren voordat de mensen in de bak terecht kwamen. De eerste avond was er maar één, maar de tweede avond kwamen er wel een stuk of 15 die allemaal met handboeien aan elkaar waren geketend, met af en toe een paar dronklappen er tussen die nauwelijks meer konden lopen.

Ohja, mijn kurta. Hij is mooi!!!! Helaas was hij de eerste keer niet goed, heb ik hem terug moeten brengen en nog een paar dagen moeten wachten. Ik kon namelijk kiezen tussen een width or tight fit en mij werd aangeraden om een tight te pakken. Nu hadden ze mijn taille zo tight gemaakt dat ik hem niet aan kon trekken, want hij paste niet langs mijn heupen of schouders. Een rits maken in je kurta is een grote no-no, dus is mijn taille iets wijder gemaakt. Gelukkig had ik hem wel op tijd om zo enigszins gekleed naar de bruiloft te kunnen gaan.

Vrijdag 25 april was mijn stage in het ziekenhuis afgelopen en de dagen daarna heb ik nog wat sightseeing gedaan rondom Kathmandu. Zo ben ik zaterdag met Subbechhya, haar broertje, een vriendin en haar nichtje op 2 brommers naar Kirtipur gereden (50 minuten achter op de brommer over een hobbelig heuvelweggetje). Kirtipur is een klein dorpje waar voornamelijk mensen van de Newari-kaste wonen en waar je dus heel lekker (en pittig) Newari-voedsel kan eten op voornamelijk dakterrasjes met extreem mooi uitzicht.

Die zondag heb ik weer college gegeven en de maandag erop ben ik rondgeleid door het Teaching Hospital (Zeer bekend, goed en extreem goedkoop overheidsziekenhuis) en het bijbehorende universiteitsgebouwen (waar ik veel thee heb gedronken met allerlei belangrijke mensen). Ook hier heb ik een college gegeven aan farmaciestudenten en ’s middags heeft Iman (mijn contactpersoon bij de Nepalese farmaceutische studentenvereniging) mij rondgeleid rond Swayambhunath. Dit is de tweede belangrijkste tempel voor boeddhisten in Nepal, ligt op een heuvel en staat ook wel bekend als de monkey tempel vanwege de vele apen.

Afgelopen dinsdag ben ik ’s ochtends nog langs college gegaan en ben ik ’s middags mijn tas gaan pakken, want pap zou aan het eind van de middag arriveren in Kathmandu waarna we samen in Thamel (toeristische gedeelte van Kathmandu) zouden verblijven. De avonturen met pap komen in mijn volgende post, maar wel alvast een fotootje om te bewijzen dat hij levend en wel is aangekomen.