De tweede week
Door: Andrea Beelen
Blijf op de hoogte en volg Andrea
01 April 2014 | Nepal, Kathmandu
Ik zou natuurlijk uitgebreid kunnen gaan beschrijven hoe ik hier de liefde van mijn leven ben tegen gekomen, maar laat ik jullie die hartverzakking op 1 april maar besparen.
Vorige week heb ik een paar dagen meegekeken in de apotheek. Van de personeelsleden die ik heb gesproken was er 1 met een diploma in pharmacy en heeft de rest alleen maar een korte cursus gedaan zodat ze weten welke stofnamen ongeveer bij welk geneesmiddelgroep hoort. Een diploma in pharmacy is een soort specialisatie in de laatste twee jaar van je middelbare school, waarin je de basis leert over geneesmiddelen, bijwerkingen, eventuele interacties etc. Hierna zou je een bachelor en master kunnen doen, maar dit is dus blijkbaar niet persé nodig. Ik begreep zelfs dat mensen die een bachelor doen eigenlijk niet meer in een apotheek gaan werken (tenzij een hele goede ziekenhuisapotheek), maar eerder in de industrie.
Het gaat dus soms nog wel eens fout met de medicatie. Dit heeft o.a. te maken met het slechte handschrift van artsen, het voorschrijven in merknamen en het klakkeloos substitueren van merken (omdat daar op dat moment de meeste voorraad van is). Verder heb ik vandaag bij endoscopie een patiënt met beschadigingen aan de slokdarm gezien omdat in de apotheek niet was verteld dat de doxycycline vooral niet liggend én met water of voedsel ingenomen had moeten worden. Gisteren hadden we een man die na heel wat onderzoeken zijn medicijnen eens liet zien waarna we concludeerden dat het waarschijnlijk niet de bedoeling was dat hij ovulatie boosters in moest nemen.
Privacy is een woord dat ze hier volgens mij niet kennen. Patiënten wachten in de spreekkamer, luisteren met elkaars problemen mee en af en toe denkt de een nog wel een tip voor de ander te hebben. Op de gang hangt ook een groot bord met daarop alle patiënten op de verpleegafdeling en bijbehorende aandoeningen, super handig voor het volledige overzicht! Ook als je als patiënt met resultaten terug komt, mag je blijkbaar voordringen, wordt het ene consult even stop gezet en wordt jij verder geholpen. De paar toeristen die ik in het ziekenhuis ben tegen gekomen heb ik even op deze manier van aanpak moeten wijzen (anders zouden ze voor eeuwig braaf buiten op het bankje blijven wachten).
Waar ik wel nog aan moet wennen is dat patiënten hier echt alles zelf moeten regelen. Zo moet je eerst een bewijs van betalen laten zien voordat je ook maar wordt geholpen door een arts. Het is ook het beste om een ‘guardian’ mee te nemen die voor jou naar de apotheek loopt om jouw medicijnen, injectienaalden, verbandmiddelen of wat dan ook op te halen. Deze guardian brengt ook zelf het bloed naar het lab, kookt voor je (als je geluk hebt), verschoont je bed en attendeert de verpleegkundigen er op dat de infusievloeistof bijna op is.
Zeer belangrijke vragen die mij hier gesteld worden gaan over de nationale bloem, vogel en dier van Nederland. Toen ik zei dat ik dit niet zeker wist, werd ik zo vol ongeloof aangekeken dat ik het nu maar gegoogeld heb zodat ik in het vervolg wel het antwoord weet. En met onder andere de melkkoe als nationaal dier scoor je in Nepal wel punten!
Vorige week donderdag werden Chris (Engelse vrijwilliger), Laura (Duitse vrijwilliger) en ik door de directeur van het ziekenhuis meegenomen naar hun school waar ze zelf bachelor verpleegkundigen opleiden, maar ook de diploma’s in verschillende richtingen (o.a. ook farmacie) doen. Hier kregen we een uitgebreide rondleiding door het gebouw, hebben we even met alle belangrijke mensen van de school gepraat en hebben we, zoals het hoort, milk tea gedronken met al deze belangrijke mensen. Voor deze intense afstand van maar liefst een kilometer hadden we de beschikking over de schoolbus die ons heeft vervoert.
Vrijdag was het de laatste dag voor Chris en Laura. De hele middag was er een soort van afscheidsritueel, met de bekende milk tea, bedankjes, foto’s etc. Omdat Chris maandag jarig zou zijn was er ook nog taart en is er in het Nepalees voor hem gezongen. Halverwege de middag moest ik afhaken, omdat ik door moest naar mijn volgende feestje. De school waar mijn begeleider werkt had een welcome and goodbye party voor alle nieuwe én schoolverlatende studenten. Dit was kortgezegd een bonte avond door studenten, maar dan overdag.
Ik was een beetje underdressed in mijn dagelijkse kloffie, want alle jongens waren in pak en de meisjes in sarii. Eenmaal binnen werd ik helemaal naar voren gesleept, mocht ik op de ere-rij tussen de professoren zitten en heb ik de rest van de dag naar toneelstukjes en traditionele Nepalese zang en dans gekeken. Er werd nog aan mij gevraagd of ik niet op het podium wat traditionele Nederlandse dans wou laten zien en ook hier werd ik vol ongeloof aangekeken toen ik zei dat ik niet zou weten hoe die dans zou gaan. Kijk, nu achteraf, ik had ook niet de juiste benodigdheden voor de klompendans of de polonaise bij me.
Afgelopen weekend ben ik met mijn kamergenoot Neha en een vriendin van haar naar Pashupatinath gelopen. Dit is een wijk met een belangrijke hindoestaanse tempel er in. In deze wijk wonen voornamelijk (door eigen kinderen gedumpte) bejaarden die worden onderhouden door de monniken en mensen van het leger. Door deze wijk loopt de heilige bagmati rivier waar overledenen aan de oever worden verbrand en daarna in het water worden gegooid. Het was niet toegestaan om in deze wijk foto’s te maken, maar ik heb één kleintje voor jullie (vanaf de buitenkant). Het laat helaas niet zien hoe mooi het werkelijk was.
Na Pashupatinath zijn we, in de brandende zon, doorgelopen naar Bouddha. Het gebied waar mijn ziekenhuis ligt, maar waar ik nog niet echt rond heb gekeken. In dit gebied ligt een heel belangrijke boeddhistische tempel, staan heel veel mooie gebouwen en wonen veel gevluchte Tibetaanse boeddhisten. We waren eigenlijk te moe van de wandeling, hebben snel wat rondjes om de tempel gelopen (met de klok mee, zoals het hoort!), hebben nog even op de tempel gezeten en zijn daarna terug naar huis gegaan. Met een van de artsen, die hier woont, ga ik deze week na stage nog even terug. Zij wist allemaal leuke plekjes en vond dat ik het ook in het donker moest zien, omdat het dan blijkbaar nog mooier is.
’s Avonds heb ik me nog vermaakt met een nichtje van de familie in dit hostel. Zij is 8 jaar en wou heel veel over Europa weten, of eigenlijk wou ze mij laten weten hoeveel zij van Europa wist (had ze net bij topografie gehad). Toen ik zei dat Amsterdam de hoofdstad van Nederland was, riep ze heel hard ‘Van Gogh’, kwam ze met allerlei namen van schilderijen en musea in Amsterdam (had ze ook net op school gehad). Het viel me op dat ze echt al goed Engels kon spreken en zelf haar kleinere broertje van 4 kon het al een beetje. Ook hier kwamen trouwens weer de belangrijke vragen over de nationale symbolen (bloem, vogel en dier) van Nederland, waar ik gelukkig nu wel antwoord op kan geven.
Vorige week heb ik een paar dagen meegekeken in de apotheek. Van de personeelsleden die ik heb gesproken was er 1 met een diploma in pharmacy en heeft de rest alleen maar een korte cursus gedaan zodat ze weten welke stofnamen ongeveer bij welk geneesmiddelgroep hoort. Een diploma in pharmacy is een soort specialisatie in de laatste twee jaar van je middelbare school, waarin je de basis leert over geneesmiddelen, bijwerkingen, eventuele interacties etc. Hierna zou je een bachelor en master kunnen doen, maar dit is dus blijkbaar niet persé nodig. Ik begreep zelfs dat mensen die een bachelor doen eigenlijk niet meer in een apotheek gaan werken (tenzij een hele goede ziekenhuisapotheek), maar eerder in de industrie.
Het gaat dus soms nog wel eens fout met de medicatie. Dit heeft o.a. te maken met het slechte handschrift van artsen, het voorschrijven in merknamen en het klakkeloos substitueren van merken (omdat daar op dat moment de meeste voorraad van is). Verder heb ik vandaag bij endoscopie een patiënt met beschadigingen aan de slokdarm gezien omdat in de apotheek niet was verteld dat de doxycycline vooral niet liggend én met water of voedsel ingenomen had moeten worden. Gisteren hadden we een man die na heel wat onderzoeken zijn medicijnen eens liet zien waarna we concludeerden dat het waarschijnlijk niet de bedoeling was dat hij ovulatie boosters in moest nemen.
Privacy is een woord dat ze hier volgens mij niet kennen. Patiënten wachten in de spreekkamer, luisteren met elkaars problemen mee en af en toe denkt de een nog wel een tip voor de ander te hebben. Op de gang hangt ook een groot bord met daarop alle patiënten op de verpleegafdeling en bijbehorende aandoeningen, super handig voor het volledige overzicht! Ook als je als patiënt met resultaten terug komt, mag je blijkbaar voordringen, wordt het ene consult even stop gezet en wordt jij verder geholpen. De paar toeristen die ik in het ziekenhuis ben tegen gekomen heb ik even op deze manier van aanpak moeten wijzen (anders zouden ze voor eeuwig braaf buiten op het bankje blijven wachten).
Waar ik wel nog aan moet wennen is dat patiënten hier echt alles zelf moeten regelen. Zo moet je eerst een bewijs van betalen laten zien voordat je ook maar wordt geholpen door een arts. Het is ook het beste om een ‘guardian’ mee te nemen die voor jou naar de apotheek loopt om jouw medicijnen, injectienaalden, verbandmiddelen of wat dan ook op te halen. Deze guardian brengt ook zelf het bloed naar het lab, kookt voor je (als je geluk hebt), verschoont je bed en attendeert de verpleegkundigen er op dat de infusievloeistof bijna op is.
Zeer belangrijke vragen die mij hier gesteld worden gaan over de nationale bloem, vogel en dier van Nederland. Toen ik zei dat ik dit niet zeker wist, werd ik zo vol ongeloof aangekeken dat ik het nu maar gegoogeld heb zodat ik in het vervolg wel het antwoord weet. En met onder andere de melkkoe als nationaal dier scoor je in Nepal wel punten!
Vorige week donderdag werden Chris (Engelse vrijwilliger), Laura (Duitse vrijwilliger) en ik door de directeur van het ziekenhuis meegenomen naar hun school waar ze zelf bachelor verpleegkundigen opleiden, maar ook de diploma’s in verschillende richtingen (o.a. ook farmacie) doen. Hier kregen we een uitgebreide rondleiding door het gebouw, hebben we even met alle belangrijke mensen van de school gepraat en hebben we, zoals het hoort, milk tea gedronken met al deze belangrijke mensen. Voor deze intense afstand van maar liefst een kilometer hadden we de beschikking over de schoolbus die ons heeft vervoert.
Vrijdag was het de laatste dag voor Chris en Laura. De hele middag was er een soort van afscheidsritueel, met de bekende milk tea, bedankjes, foto’s etc. Omdat Chris maandag jarig zou zijn was er ook nog taart en is er in het Nepalees voor hem gezongen. Halverwege de middag moest ik afhaken, omdat ik door moest naar mijn volgende feestje. De school waar mijn begeleider werkt had een welcome and goodbye party voor alle nieuwe én schoolverlatende studenten. Dit was kortgezegd een bonte avond door studenten, maar dan overdag.
Ik was een beetje underdressed in mijn dagelijkse kloffie, want alle jongens waren in pak en de meisjes in sarii. Eenmaal binnen werd ik helemaal naar voren gesleept, mocht ik op de ere-rij tussen de professoren zitten en heb ik de rest van de dag naar toneelstukjes en traditionele Nepalese zang en dans gekeken. Er werd nog aan mij gevraagd of ik niet op het podium wat traditionele Nederlandse dans wou laten zien en ook hier werd ik vol ongeloof aangekeken toen ik zei dat ik niet zou weten hoe die dans zou gaan. Kijk, nu achteraf, ik had ook niet de juiste benodigdheden voor de klompendans of de polonaise bij me.
Afgelopen weekend ben ik met mijn kamergenoot Neha en een vriendin van haar naar Pashupatinath gelopen. Dit is een wijk met een belangrijke hindoestaanse tempel er in. In deze wijk wonen voornamelijk (door eigen kinderen gedumpte) bejaarden die worden onderhouden door de monniken en mensen van het leger. Door deze wijk loopt de heilige bagmati rivier waar overledenen aan de oever worden verbrand en daarna in het water worden gegooid. Het was niet toegestaan om in deze wijk foto’s te maken, maar ik heb één kleintje voor jullie (vanaf de buitenkant). Het laat helaas niet zien hoe mooi het werkelijk was.
Na Pashupatinath zijn we, in de brandende zon, doorgelopen naar Bouddha. Het gebied waar mijn ziekenhuis ligt, maar waar ik nog niet echt rond heb gekeken. In dit gebied ligt een heel belangrijke boeddhistische tempel, staan heel veel mooie gebouwen en wonen veel gevluchte Tibetaanse boeddhisten. We waren eigenlijk te moe van de wandeling, hebben snel wat rondjes om de tempel gelopen (met de klok mee, zoals het hoort!), hebben nog even op de tempel gezeten en zijn daarna terug naar huis gegaan. Met een van de artsen, die hier woont, ga ik deze week na stage nog even terug. Zij wist allemaal leuke plekjes en vond dat ik het ook in het donker moest zien, omdat het dan blijkbaar nog mooier is.
’s Avonds heb ik me nog vermaakt met een nichtje van de familie in dit hostel. Zij is 8 jaar en wou heel veel over Europa weten, of eigenlijk wou ze mij laten weten hoeveel zij van Europa wist (had ze net bij topografie gehad). Toen ik zei dat Amsterdam de hoofdstad van Nederland was, riep ze heel hard ‘Van Gogh’, kwam ze met allerlei namen van schilderijen en musea in Amsterdam (had ze ook net op school gehad). Het viel me op dat ze echt al goed Engels kon spreken en zelf haar kleinere broertje van 4 kon het al een beetje. Ook hier kwamen trouwens weer de belangrijke vragen over de nationale symbolen (bloem, vogel en dier) van Nederland, waar ik gelukkig nu wel antwoord op kan geven.
-
02 April 2014 - 05:33
Anne Rongen:
hej Andrea, Leuk om te lezen :) Haha ik heb een vaag vermoeden hoe je hebt gekeken toen ze je vroegen wat de nationale bloem is ha ha!!! Veel plezier, kus -
02 April 2014 - 11:23
Anke:
Hahahahah, je schrijft echt leuk Andrea ^^
"Kijk, nu achteraf, ik had ook niet de juiste benodigdheden voor de klompendans of de polonaise bij me" - had het je graag zien doen hoor :P Ben nu ook wel heel benieuwd wat onze nationale bloem is? Een tulp?
Liefs! -
02 April 2014 - 16:42
Andrea Beelen:
Jaaaa, de tulp inderdaad. Ik heb nog het wietplantje geopperd, maar die grap snappen ze hier niet, dus daar ben ik maar mee gestopt.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley